Een kwestie van goed kijken

We kijken ons dagelijks helemaal suf

maar twee keer kijken doen we zelden. We scrollen ons een

ongeluk, de wereld onder onze vingertoppen.

Twee keer kijken is vaak al veel gevraagd in onze dagelijkse 

werkelijkheid. We hebben het altijd al meteen gezien, we weten

al meteen van wanten.

Een uitnodiging om twee keer te kijken, hoe vaak ontvangen we

die nog, en voelen we ons dan uitgenodigd, en gaan we op die

uitnodiging in?

Even terug naar wat je net gezien hebt, klopt dat eigenlijk wel?

Is wat je eerste blik registreerde wel wat je echt zag?

Als onze ogen echt te vertrouwen waren, dan zag ons leven er

heel anders uit. Dan was het allemaal uit te rekenen, dan

hadden we daar onze ogen zelfs niet meer bij nodig.

De foutgevoeligheid van het kijken is net als bi denken een

heel mooi ding. Het is in de hapering of de vergissing waar zich 

ons persoonlijk beeld vormt van de wereld om ons hee.

Een ondertiteling die niet klopt met de vertaling in je hoofd. 

Je leest het een maar hoort het ander en daarbij gaat het even

mis. Daarin ligt een ruimte besloten waarin ineens van alles 

mogelijk is.

Welkom onvolkomenheden, welkom poëzie in kijken, welkom

tweede blik op dingen, die soms iets anders toont maar altijd

meer ziet dande eerste blik, dingen laat rijmen op een nieuwe

waarheid.

Onze ogen zijn niet te vertrouwen, maar geven ons soms 

onbedoeld en onverwacht cadeautjes. Kijken is een werkwoord

en deze werken zetten je ogen aan het werk, zijn nadrukkelijk 

bedoeld als ogengymnastiek.

We denken het soms allemaal wel gezien te hebben na de

eerste blik. Soms loont het om twee keer te kijken, dan krijg je

eigenlijk twee beelden voor de prijs van één.

Twan Janssen, 2018

In het Centraal museum werden we bij de tentoonstelling over trompe l'oeil in de mode geconfronteerd met het feit dat we eigenlijk niet goed kijken. Dit Bomber jack is ook niet wat het lijkt. Het is gewoon een hele platte vertaling van de werkelijkheid gemaakt met strijkkralen.